Ημερομηνία : Ιούνιο του 2019
Τοποθεσία : Ίδρυμα Ευγενίδoυ
Έχω συνηθίσει να βλέπω τον κόσμο με εικόνες ΙΙ
Τον Ιούνιο του 2019 (10-12-19 και 25) το Ίδρυμα Ευγενίδoυ, ένας χώρος διαπιστευμένος για την προώθηση και την μεθοδική υποστήριξη καινοτόμων ιδεών, μας τίμησε με την παραχώρηση του Θώλου, ώστε να πραγματοποιηθούν οι 4 δράσεις – συναντήσεις επιστημόνων και καλλιτεχνών με τον τίτλο ΕΧΩ ΣΥΝΗΘΙΣΕΙ ΝΑ ΒΛΕΠΩ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΜΕ ΕΙΚΟΝΕΣ.
Στην αρχή το κοινό ήταν αμήχανο, μια και οι δράσεις αυτές ήταν πολύ νεωτεριστικές για το κοινό, που παρακολουθεί τις τέχνες ή αντίστοιχα τις επιστήμες και τα οποία κοινά συνήθως δεν συναντώνται.
Εμείς το καταφέραμε και η αρχική αμηχανία μετατράπηκε σε συμμετοχή με ενθουσιασμό, με πάνω απο εκατό άτομα σε κάθε συνάντηση τα οποία αποτύπωσαν την ενστικτώδη αντίδραση και την ευαισθησία που δημιουργήθηκε μέσα απο αυτές τις δράσεις.
Τι νόημα έχουν οι λογικές ερμηνείες της εικαστικής δημιουργίας; Μπορεί μια θεωρία να αναλύσει το καλλιτεχνικό έργο? Η έννοια του χώρου και το κενό. Το άπειρο και το πεπερασμένο, το συνεχές και το διακριτό, οι καταστροφές και το χάος. Η λογική και το άκτιστο. Τα όρια ως επαφές αντικειμένων και σωμάτων. Το σώμα ως μεταμόρφωση της φύσης.
Αναζητήσεις που τόσο η επιστήμη όσο και η τέχνη διερευνούν και αυτό φαίνεται ξεκάθαρα στους επιλεγμένους καλλιτέχνες οι οποίοι χρησιμοποιούν κυρίως τεχνολογικά μέσα, για να εκφράσουν την εικαστική τους έρευνα και στα οποία η συγκεκριμένη δράση είναι τεράστιας σημασίας.
Εχοντας αφουγκρασθεί τους θεατές- συμμετέχοντες, επανερχόμαστε με μια νέα σειρά συναντήσεων αυτή την φορά με τους:
Συνάντηση πρώτη
29 Σεπτεμβρίου, ώρα 6-9 μμ
Γιάννης Ζιώγας και Μάρω Παπαθανασίου
Διαδράσεις Κόσμων
Η εγκατάσταση Διαδράσεις Κόσμων σχηματίζεται με άξονα την ενεργειακή ένταση του έργου Μπλε Ήλιος που τοποθετείται στο κέντρο του Θώλου του Πλανηταρίου. Ο Μπλε Ήλιος, μια γλυπτική κατασκευή ύψους 2,5 μέτρων, δημιουργεί ενεργειακές γραμμές που απλώνονται σε όλο το χώρο της Αίθουσας και διαχέονται παντού. Από τις γραμμές αυτές αναρτώνται αντικείμενα – υπομνήσεις μετάβασης και κίνησης. Ο θόλος του Πλανητάριου με την μπλε του απόχρωση και τα αστέρια που απλώνονται παντού στην επιφάνειά του γίνεται μέρος της εγκατάστασης Διαδράσεις Κόσμων δημιουργώντας την ψευδαίσθηση του άπειρου του Σύμπαντος. Μέρος της εγκατάστασης αποτελούν και οι θεατές που κινούνται μέσα στο χώρο και μετασχηματίζονται και οι ίδιοι σε πλανήτες ενός νοητού σύμπαντος.
Γιάννης Ζιώγας – Κοσμήτωρ Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας
https://eetf.uowm.gr › teaching-stuff › ziogas-giannis
https://www.ert.gr › perifereiakoi-stathmoi › florina › florina-kosmitoras
Ο έναστρος ουρανός αποτελούσε ανέκαθεν πηγή εμπνεύσεως για τον άνθρωπο. Ο Όμηρος περιγράφει, πως κατασκεύασε και φιλοτέχνησε ο Ήφαιστος την «ασπίδα του Αχιλλέα», εικονίζοντας τον ήλιο, τη σελήνη και κάποιους λαμπρούς αστερισμούς. Για τον Γιάννη Ζιώγα η «Ασπίδα του Αχιλλέα» αποτελεί αστείρευτη πηγή εμπνεύσεως εδώ και πολλά χρόνια. Όμως, δεν προσπαθεί να μιμηθεί τον Ήφαιστο. Όπως κάθε καλλιτέχνης-δημιουργός, διαμορφώνει μέσα του την δική του εικόνα του κόσμου, την οποία προσπαθεί να υλοποιήσει βάσει της δικής του τεχνοτροπίας και χρησιμοποιώντας διάφορα υλικά και μέσα. Η έμπνευση τον οδηγεί σε απεξάρτηση από κάθε τι περιττό, στην αφαιρετική προσέγγιση και υλοποίηση του ουσιώδους μέρους.
Μάρω Παπαθανασίου – Ομότιμος καθηγήτρια του Τμήματος Μαθηματικών του Πανεπιστημίου Αθηνών (ΕΚΠΑ)
Συνάντηση δεύτερη
5 Οκτωβρίου, ώρα 7-9 μμ
Ulrika Sparre και Πέτρος Στεφανέας
ear to the ground, 2020
Πιστεύω ότι οι άνθρωποι υπολογίζουν την ύπαρξή τους ή σε σχέση με τη ζωή του άλλου. Με άλλα λόγια, πόσο μεγάλη είναι η ίδια η ζωή του καθενός; Η φαντασία μιας πέτρας είναι ένας τρόπος για να βάλουμε σε προοπτική την αιωνιότητα και τη γήρανση. Ίσως οι πέτρες να κρατούν αυτή την ανεξήγητη γλώσσα που μπορεί να γίνει κατανοητή από την αρχή του χρόνου και σε όλο το φανταστικό μέλλον.
Mια πέτρα θα μπορούσε να μας δώσει όλες τις απαντήσεις, ακόμα και την προέλευση της ανθρώπινης ύπαρξης. Το να κρατάς μια πέτρα στο χέρι σου, είναι σαν να κρατάς εκατομμύρια χρόνια. Η πέτρα είναι το μόνο υλικό που μπορούμε να υποθέσουμε πως θα μας σώσει και το σπάσιμο ή το σκάλισμα στην επιφάνεια της πέτρας είναι κατά κάποιο τρόπο μη αναστρέψιμο.
Ulrika Sparre –Σουηδή εικαστικός
Η σημειολογική αναπαράσταση του εικαστικού χώρου είναι μια σύνθετη διαδικασία στην οποία μπορούν να συμβάλλουν τόσο τα μαθηματικά όσο και η λογική. Οι γεωμετρικές θεωρίες τόσο στην εκδοχή της Ευκλείδειας γεωμετρίας όσο και των μη Eυκλείδειων γεωμετριών αποτελούν την απαραίτητη βάση αυτής της μελέτης. Ένα βήμα που μπορεί να προχωρήσει πιο πέρα τη βασισμένη στη γεωμετρία μεθοδολογία είναι η σύνδεσή της με θεωρίες νοήματος και αλήθειας από την πλευρά της λογικής. Βασισμένοι σε μια τέτοια προτεινόμενη σύνθεση έχουμε τη χαρά να συνομιλήσουμε με το έργο της Ulrika Sparre. Τη θέση του αυτιού στο έδαφος όπως το αναζητά η δημιουργός μπορεί να την καταλάβουν τέτοιες μαθηματικές προσεγγίσεις δίνοντας μια νέα οπτική στη δουλειά της.
Πέτρος Στεφανέας – Επίκουρος καθηγητής Εφαρμοσμένων Μαθηματικών και Φυσικών επιστημών ΕΜΠ
Συνάντηση τρίτη
7 Οκτωβρίου, ώρα 7-9 μμ
Άγγελος Αντωνόπουλος και Σέργιος Θεοδωρίδης
Αντικείμενα ενός προσωπικού κόσμου, 2007
Με τα Αντικείμενα ενός προσωπικού κόσμου ο Αγγελος Αντωνόπουλος, συνθέτει ένα κόσμο του οποίου διαισθάνεται το νόημά του αλλά δεν τον ελέγχει… Νιώθει καταμεσίς μίας δημιουργικής διαδικασίας διερεύνησης. Στην προσπάθειά του να αποφύγει μία αισθητική σύνθεση, βάζει σε κοινό χώρο ετερόκλητα αντικείμενα δημιουργώντας μία εικόνα αυτοβιογραφική. Ιδιαίτερο στοιχείο είναι το μαύρο πόδι μέσα στο έργο με την αυτονομία που το χαρακτηρίζει. …μέσα από αυτήν τη περιπέτεια, λέει ο καλλιτέχνης, έφτασα στο σημείο να αυτονομήσω κάτι σαν συμπέρασμα , ότι ο κόσμος μου είναι άγνωστος γιατί είμαι ακόμη μέσα στην διαδικασία του. Το συμπέρασμα ίσως παραχθεί με την θέαση του κόσμου από απόσταση, τόσο γεωγραφική όσο και χρονική.
Άγγελος Αντωνόπουλος – Κοσμήτωρ της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών
www.asfa.gr › aggelos-antonopoulos
Τεχνητή Νοημοσύνη: Το τέλος της Τέχνης ή μία νέα αρχή;
Η Τέχνη, η Επιστήμη και η Τεχνολογία, μορφές δημιουργίας του ανθρώπινου φαντασιακού, έχουν μία στενή ιστορική σχέση αλληλεπίδρασης. Στην εξελικτική πορεία του πολιτισμού μας, κάθε νέα επιστημονική-τεχνολογική εξέλιξη δρομολόγησε και αντίστοιχες εξελίξεις στην Τέχνη, προσθέτοντας νέα εργαλεία για πειραματισμούς αλλά και νέους τρόπους διάχυσης των έργων τέχνης, νέους τρόπους συμμετοχής του κοινού, νέους τρόπους να «βλέπουμε» ένα έργο τέχνης.
Στην αυγή της νέας εποχής, οι τεχνολογίες της τεχνητής νοημοσύνης (ΤΝ) και blockchain έχουν ήδη δρομολογήσει τέτοιες διεργασίες. Αυτή τη φορά, όμως, υπάρχει μια σημαντική ποιοτική διαφορά σε σχέση με προηγούμενες ιστορικές στιγμές. Οι νέες τεχνολογίες, πέρα από τα νέα «εργαλεία» και τεχνικές που προσφέρουν στο δημιουργό/καλλιτέχνη, μπορούν να «δημιουργήσουν» έργα Τέχνης. Η τεχνολογία, δηλαδή, από απλό μέσο στην υπηρεσία του δημιουργού αναβαθμίζεται στον ίδιο τον «δημιουργό»; Τι σημαίνει αυτό για την Τέχνη; Σηματοδοτεί ένα επερχόμενο τέλος της Τέχνης και του δημιουργού/καλλιτέχνη, ή σηματοδοτεί μία νέα αρχή;
Σέργιος Θεοδωρίδης
Ομότιμος Καθηγητής Τομέας Επικοινωνίες και Επεξεργασία Σήματος (ΕΚΠΑ)
Distinguished Professor, Aalborg University, Denmark